Our language marks our own entity. We need to learn how to be united to become a strong nation. It is through the richness of our language that we can show the whole world the admirable qualities of Filipinos. How are we going to develop our own language if we will not further our competencies with it. Nakapagsasalita at nakapagsusulat man tayo sa wikang Ingles, mahalaga pa ring mapagyaman natin ang ating sariling wika. Likas sa ating mga Filipino ang madaling pagkatuto sa wikang banyaga. Ipagpasalamat natin ito. Mahusay man tayo sa wikang banyaga, pananagutan nating itanyag ang ating bansa sa pamamagitan ng wika.

Actually, Mother Tongue is a subject in the elementary level, but only from Grades 1-3. 

Also, to clarify, English and Filipino are still taught in the lower grades, not only in the higher grades in elementary. BUT, like Green said, teachers have trouble teaching Mother Tongue as a subject and as a medium of instruction (the latter is more difficult) and that there are no sufficient resources provided by the government to address this issue. Hopefully, these will all be resolved soon, as in soon.

The idea of K-12 doesn't restrict itself to just following other countries' program (from 10 to 12 years of schooling). The use of Mother Tongue or MTB-MLE for example is for the preservation of regional languages/<em>lingua</em> <em>francas</em>/native tongues as people seem to be too much "globalized" (ang wikang alam lang isalita o isulat ay English).

@Green: Yaman din lamang na hindi natin maaasahan ang gobyerno sa pagresolba ng isyung ito ay dapat ang mga tao na mismo sa iba't ibang rehiyon ang magpreserba ng sarili nilang dialekto. Hay~ :(

@Julia813 Oo nga, talagang nakakalungkot.  Bilang Manileño, mula sa ating mga tahanan, ay nahasa tayo nang ilang taon sa ating mga eskwela tungkol sa tamang gamit ng Tagalog ayon sa linggwistika nito - idagdag mo pa ang pagtuturo ng mga panitikang naisulat sa Tagalog pagdating natin ng highschool.  Pero noong nagkwentuhan kami ng mga kaibigan kong Bisaya at Ilokano, hindi nila maipaliwanag sa lingwistikang pamamaraan ang kanilang mga wika sa kadahilanang wala silang pormal na pag-aaral dito. Ni isang bantog na manunulat sa wikang Bisaya o Ilokano ay wala silang maibigay.  

Ang isa pang nakakalungkot na eksena ay nang mag-usap yung kaibigan kong taga-Isabela at yung matandang kakilala namin mula sa Ilocos Norte.  Nagulantang ang kaibigan ko dahil sa lalim ng Ilokanong salitang binitawan nung matanda.  Ang kaibigan ko mismo ay umamin na mas bihasa pa siya sa Tagalog at Ingles kaysa Ilokanong wika na kanyang kinalakihan.

Isa lamang itong patunay na unti-unting humihina ang pundasyon ng mga wikang rehiyonal sa kanilang mga lugar. :(

Gusto ko yang idea mo Green. Kasi, napansin ko noong pumunta ako sa Nueva Ecija na maraming tao ang hindi marunong magsalita ng Ilokano. Akalain mo yun?! Eh Ilokano sila at tumira sila doon ng napakatagal! Nakakalungkot talaga isipin na marami sa kanila ang hindi man lamang marunong ng sarili nilang dialekto. Hay! Paunti-unti ng nawawala ang mga dialekto sa iba't ibang rehiyon ng Pilipinas dahil napapalitan na ng Tagalog. :-(