Bonan apetiton!
Estis vespero, vintra aŭ somera...
Kiel kutime mi volis manĝi.
“Kion mi povus manĝi?” - mi pensis kaj decidis ekserĉi komence sur la tablo.
Sur la tablo kuŝis: la notbloko (=notlibro), la koverto, la skribilo, la okulvitroj, la dokumentoj, la memorkarto...
Jen nenion manĝeblan. Estas domaĝe (=bedaŭrinde).
Mi kuŝiĝis en la liton kaj ekdormis.
Subite sur la tablo aperis: la bananoj, la ananasoj, la oranĝoj, la piroj, la pomoj kaj la sandviĉo.
Mi prenis la sandviĉon kaj mordis la pecon.
Samtempe aperis la kato kaj ekmiaŭadis, mi donis al li la pecon, li manĝis ĝin kaj malaperis.
Tiam aperis la hundino, ŝi svingadis la voston. Mi donis la pecon ankaŭ al ŝi, ŝi manĝis ĝin kaj malaperis.
“Kiel strange”, - pensis mi kaj vekiĝis.
Jam estis mateno kaj mia patrino en la kuirejo fairadis teon kaj bulkojn.
Mi ĝoje sidiĝis ĉe la tablo.
“Bonan apetiton!” - diris mia patrino, mordis la pecon de la sandviĉo kaj malaperis.
Aŭtoro: Natalja Ĉhernova-Utjanskaja (la originalo estis verkita en la rusa lingvo)
Tradukisto: Valentina Ĉhernova-Utjanskaja
["Ankaŭ" estas uzata antaŭ tiu vorto al kiu ĝi rilatas. Se vi skribus "Mi ankaŭ donis la pecon al ŝi", tio signifus, ke vi, kvazaŭ, ne nur donis, sed vi ankoraŭ ion faris.
Interesa rakonto estas, ridigis min. :) Dankon al Natalja kaj al vi! :)
Sukcesojn, Valentina!
Bonan apetiton!
Estis vespero, vintra aŭ somera...
Kiel kutime mi volis manĝi.
“Kion mi povus manĝi?” - mi pensis kaj decidis ekserĉi komence sur la tablo.
Sur la tablo mensogis (=Diri tion, pri kio oni scias, ke ĝi estas malvera, aŭ nei tion, pri kio oni scias, ke ĝi estas vera): la notbloko, la koverto, la skribilo, la okulvitroj, la dokumentoj, la memorkarto...
Jen nenio(n) manĝebla(n). Estas domaĝe.
Mi kuŝiĝis en la lito kaj ekdormis.
Subite sur la tablo aperis: la bananoj, la ananasoj, la oranĝoj, la piroj, la pomoj kaj la sandviĉo.
Mi prenis la sandviĉon kaj mordis la pecon.
Samtempe aperis la kato kaj ekmiaŭadis, mi donis al ĝi la pecon, ĝi manĝis ĝin kaj malaperis.
Tiam aperis la hundino, ŝi svingadis sian voston. Mi ankaŭ donis la pecon al ĝi, ĝi manĝis ĝin kaj malaperis.
“Kiel strange”, - pensis mi kaj vekiĝis.
Jam estis mateno kaj mia patrino en la kuirejo kuiris teon kun bulkojn.
Mi goje sidis ĉe la tablo.
“Bonan apetiton!” - diris mia patrino, mordis la pecon de sandviĉo kaj malaperis.
Aŭtoro: Natalja Ĉhernova-Utjanskaja (la originalo estis skribita en la rusa lingvo)
Tradukisto: Valentina Ĉhernova-Utjanskaja
