سپاس دادار پاک را که ایرانی ام مردمی متمدن، بزرگ و بی نظیر،جویای حقیقت،به هوش،با هوش،صلح طلب و بسیار جادویی در وفاداری به خاکی که علاقه به آن نه از سر احساسات زود گذر یک ملی گرا و یا ... باشد،بلکه علاقه ای است از سر حقیقت دوستی.از زاویه ی فرهنگ ایرانی به جهان نگریستن تجربه ی سترگی است.آری این مردمان را چگونه می توان دوست نداشت و عجیب خواهد بود هر انسانی با آگاهی از فرهنگ این مرز و بوم شیفته ی آن نشود!این اهمیت را می توان از داستان چگونگی تقسیم جهان و حسادت تور و سلم به ایرج نگریست تا به امروز که این حسادت به شیوه های گوناگون وجود دارد.دیار تمدن های پیشرفته ی جهان چون شهر سوخته،تمدن بی نظیر جیرفت که معادلات دیرپایی سومر را به هم زد و تمدن سترگ هخامنشی ،اشکانی و ساسانی و هم چنین پس از اسلام این شکوه را می توان مشاهده نمود.تصور تمدن اسلامی بدون وجود ایرانیان راه به جایی نخواهد برد.تمدنی که در همیشه ی تاریخ یک پای اقتدار و شکوه بوده است و مردمانی که رد پایشان را در هر جریان بزرگ فکری می توان مشاهده نمود.چگونه می توان غرور شکوه انسانی به ایرانیان دست ندهد؟پیامبر اسلام می گوید:اگر علم درثریا باشد مردانی از نسل سلمان فارسی آن را تسخیر خواهند کرد.امروز آن روز است.اگر مجبور بودم بین مالک منظومه ی شمسی بودن و ایرانی بودن یکی را برگزینم بی شک ایرانی بودن را انتخاب می کردم.حال جهانیان برای ما طاقچه بالا می گذارند؟لبخند