Σπίτι μου σπιτάκι μου!
Ζω/Μένω στο σπίτι της οικογένειάς μου που βρίσκεται κοντά στο κέντρο της πόλης του Μεξικού, μήπως για αυτό πολά άτομα σκέφτονται ότι υπαρχει πολλύς θόρυβος εδώ όμως δεν είναι έτσι, και στην αληθια το σπιτι ειναι πολύ ήσυχο από τις ψηλές πολυκατοικίες γύρω του.
Αυτό το σπίτι είναι μια παλιά και μεγάλα διώροφη μονοκατοικία που χτίστηκε στην δεκαετία του 1940. Aπό την όδo το σπίτι φαίνεται μικρό γιατί το κτίριο είναι στενό και κοντό αλλά πραγματικά είναι το αντίθετο γιατί το κτήριο είναι πολύ μακρύ για τα μέσα. Του πατέρα μου άρεσε αυτό και το αγόρασε στην 1959 πριν από παντρεύτηκε με την μητέρα μου. Αυτοί ήδη ήξεραν που θέλησαν μια μεγάλη οικογένεια.
Στην αρχή το ισόγειο και ο πρώτος όροφος χρησιμοποιήθηκαν μόνο για κατοικία. Στο ισόγειο ήταν το γκαράζ, το σαλόνι και ένα μικρό γραφείο, η κουζίνα διπλά στην τραπεζαρία και ένα μισό μπάνιο. Στον πρώτο όροφο ήταν τα υπνοδωμάτια, ήταν πέντε, ένα άλλο μεγαλήτερο γραφείο με βιβλιοθήκη και ένα σαλόνι παιχνιδιών. Στο πίσω του πρώτου ορόφου ήταν μια βεράντα/τερατσα,και εκεί οι γονείς μου είχαν φυτά και η μητέρα μου κρέμασε τα ρούχα. Σε εκείνον τον καιρό δεν ύπηρχαν βίματα / ύπηρχε σκάλα μέχρι το ταβάνι οπότε κανένας δεν ανέβηκε ποτέ.
Σήμερα μένουμε και επίσης δουλεύουμε στο σπίτι. Μα πως; Τώρα το ισόγειο του κτήριού είναι ο μέρος δουλειάς μας: μπροστά από την όδο, στον μέρο που βλεπει έξω βάλαμε ένα μικρό κατάστημα και πίσω από της έβαλα το μικρό μου σχολείο της εβραϊκης γλώσσας. Στον πρώτο ώροφο το σαλόνι και η τραπεζαρία βρίσκονται μαζί και βλεπουν στην όδο και η κουζίνα χωρίζεται από ένα διάδρομο. Τώρα υπάρχουν μόνο τρία υπνοδωμάτια από τα πέντε που υπήρχαν. Και τελικά... δεν θυμάμαι από πότε έβαλαν τα βιματα/την σκάλα μέχρι/για το ταβάνι και ανέβασαν εκεί όλα τα φύτα και προφανώς έχτισαν επίσης ένα δωμάτιο πλυντηρίων εκεί.
Μου αρέσει πολύ το σπίτι μου και δεν βλέπομαι/βλεπω τον εαυτό μου να μείνω/ζήσω σε άλλον μέρο.