As a rule of thumb: wij, zij, mij are stressed, and we, ze, me are unstressed. For example: voor MIJ, but VOOR me. Most of the time we use unstressed pronouns, but if we want to emphasize or contrast the pronoun with something else, then the stressed form is used: We gaan naar huis. vs. WIJ gaan naar huis maar JULLIE blijven hier. This is somewhat comparable to the French "je" vs. "moi, je" or the Italian null pronoun vs. "io". However, in Dutch formal written language you might find the wij, zij, mij forms more often than they would normally be used in informal spoken language.

Op https://onzetaal.nl/ staan veel voorbeelden voor dit soort regels.

Je schrijft zij(n), maar zijn is een bezittelijk voornaamwoord, dit geeft aan dat iets van een jongen is(wanneer het wel duidelijk kan zijn wie je bedoelt). 'Dat is zijn boek' Bij een vrouw zou het dit zijn: 'Dat is haar boek' Ik denk dat de officiële regel is dat het ene formeel en ander informeel gebruikt word, maar ze worden heel veel door elkaar gebruikt. Zij kan ook een vrouw zijn, hij/zij persoon, zij kan ook een groep mensen zijn. Zei gebruik je als je het hebt over iets in verleden tijd gezegd 'Ik zei toch dat...' 'Mij lijkt dit de beste optie. Dit lijkt me de beste optie. Dit lijkt mij de beste optie.' (Dus op sommige plaatsen kun je beide gebruiken en op sommige alleen mij. Als je formeel schrijft gebruik je geen me, dit is informeel)