To kwestia budowy tzw. orzeczenia imiennego, które składa się z łącznika (być, bywać, stać się, zostać...) i orzecznika (rzeczownika, przymiotnika, przysłówka i innych) W zdaniach: Syn jest lekarzem. Sowa jest ptakiem. Byłem nauczycielem. Wojna jest nieszczęściem. Nie jestem tobą. na orzeczenie imienne składa się czasownik "jest" i rzeczownik najczęściej w narzędniku. Rzadziej rzeczownik może być też w mianowniku w konstrukcji z wyrazami: to, oto np. Wiedza to potęga. Mądrość i inteligencja to jej zalety. W zdaniach: Poziom konkursu był wysoki. On jest zadowolony. Jestem zmęczona. Piotr jest wierzący. na orzeczenie imienne składa się czasownik "jest" i przymiotnik w mianowniku. Konstrukcja z przymiotnikiem w narzędniku jest przestarzała i niepoprawna. Nie mówimy: *On był zadowolonym z pracy. *Jestem zmęczonym. Jej użycie może służyć tylko stylizacji językowej. I to jest pewnie ta sytuacja opisana przez Ciebie. Ale są oczywiście wyjątki :-) Przymiotnik występuje narzędniku np.: ⦁ po imiesłowie: Będąc młodym dużo podróżował ⦁ po bezokoliczniku Dobrze jest być zdrowym. ⦁ po rzeczowniku odczasownikowym: Bycie szczerym to twój obowiązek. Pozdrawiam

Czy raczej narzędnik zamiast celownika? Tylko, że taka szczegółowa konstrukcja była dla mnie raczej dziwna, aczkolwiek przypadek narzędnika często się łączy z czasownikiem "być".

Wydaje mi się, że to jedynie kwestia odpowiedniego przypadku przymiotnika. "Jestem wierzący" - mianownik "Jestem wierzącym (człowiekiem)" - celownik W języku polskim czasownik "być" nie ewokuje zawsze nominativa, tak jak po niemiecku lub łacinie.