Türkiye'de hissettiğim kültür şoku

Ben ilk defa Türkiye'ye 2010'da seyahat ettim. Çok eğlenceli zaman geçirdim. Hem de çok kültür şokları hissettim. Onlardan birisini bugün paylaşmak istiyorum.

İstanbul'daki son günümüzdü. Bir arkadaşımla beraber kumpir yeyip, simit alıp Boğaziçi köprüsünü gemiden görmek istedik. Böylece Taksimdan Ortaköye gitmek için otobüse bindik. Akşam saat yaklaşık 6'ydı ve otobüs biraz kalabalıktı. Otobüse bindikten sonra ilk durakta farkettim ki, otobüsün her üç kapısı da açıktı. Amerika'da otobüsün sadece ön kapısı açılır ve yolcular ön kapıdan binip, bilet ücretini ödeyip arkada oturur. Orta ve arka kapılar sadece inmek isteyenler için açılır. Ama İstanbul'da otobüsün her üç kapısı açılıyormuş. Acaba arka kapıdan binenler bu kalabalık otobüsün önüne nasıl gidip bilet ücretini ödeyecek? Belki onlar bu kalabalıktan yararlanmak, bedava binmek istemişler diye düşündüm. Tam o anda insanlar cebinden ve cüzdanlarından akbil çıkarmaya başladı. (Bazı akbiller anahtarlıktaydı.) Ondan sonra önündeki insanlarina akbillerini verip sonrakı insana geçirmeyi sordular. Akbiller (ve anahtarlar) bir insandan sonrakı insana geçilerek otobüsün önüne gidip, makineye basılıp geri geldi.

Amerika'da kalabalık otobüste tanımadığım insanlara inanıp akbil ve anahtarlarımı vermezdim. Ama Türkiyede böyle bir şey varmiş. Çok şaşırdım. Bu olay Türk halkın ne kadar dürüst olduğunu bana gösterdi.

Türkiye'de   yaşadığım  kültür şoku

Ben ilk defa Türkiye 'yi 2010'da seyahat ettim. Çok eğlenceli zaman geçirdim. Hem de çok fazla kültür şoku  yaşadım . Onlardan birisini bugün paylaşmak istiyorum.

İstanbul'daki son günümüzdü. Bir arkadaşımla beraber kumpir yiyip (grammar:ünlü daralması )  simit alıp Boğaziçi köprüsünü gemiden görmek istedik. Böylece Taksimden Ortaköye gitmek için otobüse bindik. saat yaklaşık akşam  6'ydı ve otobüs biraz kalabalıktı. Otobüse bindikten sonra ilk durakta farkettim ki, otobüsün her üç kapısı açıktı . Amerika'da otobüsün sadece ön kapısı açılır ve yolcular ön kapıdan binip, bilet ücretini ödeyip arkada oturur. Orta ve arka kapılar sadece inmek isteyenler için açılır. Ama İstanbul'da otobüsün her üç kapısı açılıyormuş. Acaba arka kapıdan binenler bu kalabalık otobüsün önüne nasıl gidip bilet ücretini ödeyecekti? Belki onlar bu kalabalıktan yararlanmak isteyip, bedava binecekler diye düşündüm. Tam o sırada insanlar cebinden ve cüzdanlarından akbil çıkarmaya başladı. (Bazı akbiller anahtarlıktaydı.) Ondan sonra önündeki insanlara akbillerini verip kartı basabilir misin diye sordular. Akbilleri (ve anahtarları) insanlar birbirine uzatarak  akbili basıp sahibine geri verdiler. Amerika'da kalabalık otobüste tanımadığım insanlara güvenip  akbil ve anahtarlarımı vermezdim. Ama Türkiyede böyle bir şey varmiş. Çok şaşırdım. Bu olay Türk halkın ne kadar dürüst olduğunu bana gösterdi.

Türkiye'de hissettiğim kültür şoku

Ben ilk defa Türkiye'ye 2010'da seyahat ettim. Çok eğlenceli zaman geçirdim. Hem de çok kültür şokları hissettim. Onlardan birisini bugün paylaşmak istiyorum.

İstanbul'daki son günümüzdü. Bir arkadaşımla beraber kumpir yeyip, simit alıp Boğaziçi köprüsünü gemiden görmek istedik. Böylece Taksimdan Ortaköye gitmek için otobüse bindik. Akşam saat yaklaşık 6'ydı ve otobüs biraz kalabalıktı. Otobüse bindikten sonra ilk durakta farkettim ki, otobüsün her üç kapısı açtı. Amerika'da otobüsün sadece ön kapısı açılır ve yolcular ön kapıdan binip, bilet ücretini ödeyip arkada oturur. Orta ve arka kapılar sadece inmek isteyenler için açılır. Ama İstanbul'da otobüsün her üç kapısı açılıyormuş. Acaba arka kapıdan binenler bu kalabalık otobüsün önüne nasıl gidip bilet ücretini ödeyecek? Belki onlar bu kalabalıktan yararlanmak, bedava binmek istemişler diye düşündüm. Tam o anda insanlar cebinden ve cüzdanlarından akbil çıkarmaya başladı. (Bazı akbiller anahtarlıktaydı.) Ondan sonra önündeki insanlarina akbillerini verip sonrakı insana geçirmeyi sordular. Akbiller (ve anahtarlar) bir insandan sonrakı insana geçilerek otobüsün önüne gidip, makineye basılıp geri geldi.

Amerika'da kalabalık otobüste tanımadığım insanlara inanıp akbil ve anahtarlarımı vermezdim. Ama Türkiyede böyle bir şey varmiş. Çok şaşırdım. Bu olay Türk halkın ne kadar dürüst olduğunu bana gösterdi.