با توجه به شناختی که از مولانا وجود داره و اهداف والایی که رومی برای "هستی" در نظر داشته و نگاشته نمیشه معنی پوچ گرایی متوجه اشعارش کرد. به نظر من "گم شدن در گم شدن" به معنی گمنام شدن و گمنام ماندن (بی ادعا بودن) بوده که منظور مصرع، قطع دلبستگی شاعر از همه ی مادیات و نداشتن هیچ ادعایی است. در مصرع دوم شاعر می گوید همین دین و آیین و روشی هم که دارم (گمنامی و بی نامی و بی ادعایی) باید گم (بی نام*) شود (به آن وابسته نباشم) . هیچ نام و ادعایی نباید وجود داشته باشد. مثل حافظ که می گوید: از ننگ چه گویی؟ که مرا نام ز ننگ است! وز نام چه پرسی؟ که مرا ننگ ز نام است........ *نام به معنی شهرت و آبرو یا به اصطلاح خوشنامی است مثلا ما امروز میگیم طرف اسم و رسمی داره

غزل های حافظ همراه با شرح غزل و دکلمه صوتی http://mastaneh.ir/hafez/ghazal/ghazal-1/ البته اشعار بقیه شعرا هم در این سایت وجود داره، اما فکر نمی کنم همراه با شرح و تفسیر باشه

وب سایت که زیاده، کافیه تو گوگل جستجو کنی. ولی این بیتی که گذاشتی معنی زیاد میتونه داشته باشه، چون خارج از بافته هر کس برداشت خودشو داره. مثلا من فکر میکنم این بیت کاملا پوچ گرایانه است. گوینده به هیچ چیزی اعتقاد نداره و همیشه گم میشه و هیچوقت به هستی نمیرسه و همین به هیچ چیز اعتقاد نداشتن اعتقاد یا همون آیینشه. نمیدونم شاعرش کیه ولی حدس میزنم خیام باشه

معنی شعر رو من اینطور می فهمم مصرع اول و دوم در واقع مساوی هم هستند یعنی: گم شدن در گم شدن دین منست=نیستی در هست آیین منست اگه معنی یک مصرع رو بهتر بفهمید معنی دیگری هم همونه. اما از اونجایی که می دونم برخی شاعران ایرانی مفهوم رو فدای قافیه می کنن یعنی به عبارتی چون قافیه تنگ آید ***شاعر به جفنگ آید البته در مورد این بیت نمی تونم قطعی بگم اما شاید شعرای بزرگ هم گاهی به چنین کاری روی بیارن